Mój drugi dom, czyli praca w korporacji

Drodzy Czytelnicy Zakoloryzowanych,

                           Nie wiecie, no bo skąd... Pracuję w dużej międzynarodowej korporacji, osiem lat w jednym miejscu, o Matko! Nie powiem, lubię tę pracę, mam stały kontakt z ludźmi, oczywiście tylko telefoniczny lub drogą mailową. Ćwiczę się w języku angielskim i francuskim, potrafię klnąć nie tylko po polsku, co czasem robi wrażenie nawet na mnie samej. Mam fajną ekipę, z którą na co dzień współpracuję, oczywiście pewnie jak wszędzie z małymi wyjątkami.


W sumie to nieźle zarabiam, ale - wiadomo - mogłoby być lepiej :) tylko (no właśnie), jakim kosztem? W pracy teoretycznie 8,5 h dziennie (pół godziny lunch time'u między 12:00 a 14:00, ale gdzie tu iść / jechać, gdy biuro znajduje się trochę na zadupiu?), w praktyce 2-3 h dłużej, no i 24 h na dobę, siedem dni w tygodniu, w pełnej dyspozycji pod telefonem służbowym... Kiedyś moja znajoma powiedziała: "pracuję w korporacji i już wiem, że nic mnie nie zabije, bo ja nie mam życia". O.k., może trochę przesadziła, ale coś w tym jednak jest. Wielu z Was pewnie powie, że praca umysłowa nie jest męcząca, ale gwarantuję Wam, że czasem wracam do domu ledwo zipiąc, głowa mi pęka, a telefon nieustannie dzwoni. I marzę tylko tym, żeby położyć się lulusiać. I gdy już prawie zasypiam - nagle jakiś durny palant przypomina sobie o niecierpiącej zwłoki sprawie, jaką jest na przykład informacja, że pojutrze go nie będzie, więc pasowałoby, żebym jutro przygotowała mu już zlecenie. Jakby nie mógł poczekać do następnego dnia do tej pieprzonej ósmej rano...

                           Albo moja ulubiona historia: jest sobota, godziny przedpołudniowe. Marker w pracy, ja sama na zakupach, obładowana siatami idę już w kierunku auta. A tu ni stąd, ni z owąd zaczyna mi napieprzać służbówka. Myślę sobie "dobra, olewka, zaraz przestanie, oddzwonię jak dojadę do domu". Ale gdzie tam - dzwoni znowu, i znowu, i znowu... Wściekła usiłuję wyciągnąć przeciążoną łapką telefon z torebki (kobiety to znają, jak na złość na wierzchu jest wszystko, tylko nie telefon). W końcu - jest! udało się - wyciągam telefon, który przestaje akurat dzwonić, mnie połowa zakupionych produktów wysypuje się z siatek i już jestem wściekła jak osa... Myślę sobie "kurczę, to pewnie było mega ważne, coś musiało się stać" i oddzwaniam, na kuckach zbierając rozsypane rzeczy... Ludzie patrzą na mnie jak na debila, bo zaczynam parlać łamaną francuszczyzną i komunikatywnym angielskim, śmieją się pod nosem i patrzą z politowaniem na ten żałosny widok. A mnie chce się wyć, płakać, bo to dzwoniła tylko jakaś Żaba, żeby powiedzieć, że właśnie odpisała mi na jakiegoś mało ważnego maila. Porażka...

                           Wiecie co powoduje, że wciąż pracuję w korpo? Jasne, wiadomo - kasa i umowa na czas nieokreślony, ale nie tylko... Są dwie takie rzeczy:

1/ język korpo - słyszeliście o czymś takim? Zawsze mamy ubaw z naszych kontrahentów, gdy dzwonią z rikłestem (request), bo mają mega ardżent dil (urgent deal) do zrobienia, ale to musi być wycenione i zrobione asap (as soon as possible), bo tumoroł (tomorrow) jest już dedlajn (deadline), więc muszą mieć jak najszybszy fidbek (feedback) z naszej strony. W korpo nie ma problemów, wszystko to wyzwania, niu czalendż (new challenge). Lubimy pracować na stendbaju, a jak! I ulubieniec wszystkich - skrót myślowy w mailach: FYI - for you idiot! Buahaha!

2/ byle do piątku - o tym to na bank słyszeliście! Tak właśnie mijają mi kolejne tygodnie - z myślą, że to już piątek, piąteczek, piątunio :) a w niedzielę po obiedzie... załamka, jak poniżej: